Rozdział 2

Młoda dziewczyna siedziała przy jednym z wielu okrągłych stolików w stołówce szkolnej. Rozglądała się po całym pomieszczeniu, mierząc każdego ucznia. Wiele osób przyglądało się jej ze wzrokiem mówiącym, że chcieliby siąść koło niej i wspólnie z nią zjeść lunch, jednak nikt nie ma tyle odwagi, aby wykonać krok. I bardzo dobrze. Nastolatka wielokrotnie powtarza sobie, że nie potrzebuje towarzystwa. Jest indywidualistką, dla której życie to walka o to by zgarnąć jak najwięcej. Potrafi poradzić sobie w każdej sytuacji. Wielokrotnie wykorzystywała ludzi, aby coś dla niej zrobili. Potrafiła każdego namówić do ośmieszenia się tylko dlatego, aby ona miała rozrywkę. Może właśnie dlatego rządziła w tej szkole? Bardzo prawdopodobne. Jednak zdarzały się również wyjątki wśród ludzi. Niektórzy jej nie ulegali i potrafili się postawić. Takimi osobami gardziła i nienawidziła ich z całego serca. Jaka ironia, że właśnie będzie musiała zaprzeczyć wszystkim swoim zasadom, aby osiągnąć swój cel.

Wyciągnęła z torby czerwone jabłko i obróciła je kilka razy w dłoniach, a następnie ugryzła. Odłożyła owoc i przeczesała ręką swoje długie blond włosy. Poczuła na plecach czyjś dotyk i przestraszona szybko się odwróciła, aby sprawdzić kto przekroczył jej przestrzeń osobistą. Nad sobą zobaczyła stojącego ciemnowłosego chłopaka, który jako jedyny lubił Victorię za to jaka jest i nie próbował jej zmieniać lub też domyślać jej wad i zalet jak większość ludzi w tym mieście. Wiedział bowiem, że nie ma to sensu, gdyż blondynka należy do osób, które nie potrafią zobaczyć w sobie czegoś, co powinno się zmienić. Dziewczyna była dumna ze swoich wad i były one dla niej o wiele ważniejsze niż zalety. Każda zła rzecz stawiała ją w świetle, w jakim chciała być widziana.

-Idziesz na imprezę do Chaza? – zapytał szatyn, siadając koło nastolatki.

-Nie. Sami nudziarze będą. – burknęła, powracając do jedzenia jabłka.

-Ja idę. – zawołał, śmiejąc się pod nosem.

-No właśnie o tym mówię. – odparła beznamiętnie, nie zaszczycając chłopaka spojrzeniem. Victoria była niesamowicie szczerą, a czasami nawet do bólu, osobą. Nigdy nie owijała w bawełnę, a jej obojętność i brak skupienia w czasie rozmowy, potrafiło zirytować niejednego człowieka. Ale z pewnością nie ciemnowłosego. Znał dziewczynę już na tyle długo, że przyzwyczaił się do jej zachowania wobec innych. Bardzo różnił się od blondynki. Ona - wredna, chamska, nieczuła i irytująca, a on - miły, uprzejmy, czuły i przyjacielski. Jednak w jednym byli identyczni. Kiedy czegoś chcieli dostawali to. Może to właśnie dlatego chłopak był jedyną osobą, którą Victoria potrafiła zaakceptować. W końcu przeciwieństwa się przyciągają.

-Jason masz zadanie z chemii? – spytała, wyciągając zeszyt. Osiemnastolatek zaśmiał się głośno, dając jej tym samym do zrozumienia, że pytając go o zadanie to tak, jakby zapytać chearliderkę, czy ma szminkę do ust. Dziewczyna wywróciła oczami i zdzieliła przyjaciela po głowie. Wstała od stołu i podeszła do grupki kujonów siedzących w kącie pomieszczenia. Rzuciła notes między nich, zwracając tym samym na siebie uwagę. – Macie godzinę na zrobienie mi zadania. – powiedziała i odeszła, kierując się w stronę wyjścia ze stołówki. Podeszła do swojej szafki szkolnej i otworzyła ją, wyjmując błyszczyk. Musnęła nim wargi i oparła się o ścianę, krzyżując nogi. Po korytarzu kręciło się tylko kilku uczniów, gdyż większość w tym czasie jadła lunch.

-To wpadasz dzisiaj do mnie na imprezę? – usłyszała głos Chaza. Chłopak otoczył ją ramionami, tak, że dziewczyna nie miała się jak ruszyć.

-Tak bardzo chcesz, żebym przyszła? – zapytała z kpiną w głosie.

-Oczywiście. Największa księżniczka w szkole musi przyjść – uśmiechnął się głupkowato. Obydwoje nienawidzili się odkąd blondynka wprowadziła się do tego miasta. Niebieskooka nie ukrywała niechęci do niego, tak samo jak i do całej jego bandy, do której należał jeszcze Christian Beadles i Ryan Butler. Według nastolatki uważali się za lepszych tylko dlatego, że przyjaźnią się z samym Justinem Bieberem. Jednak oni mieli o sobie inne zdanie. Nigdy nie wymigiwali się od obowiązków, jak również nigdy nie wykorzystywali tej znajomości do niczego. Nie chcieli być rozpoznawani tylko jako ci, którzy zadają się z gwiazdą światowego formatu, ale jednocześnie bardzo lubili Justina i nie wyobrażali sobie życia bez niego.

-W takim razie na pewno się pojawię. – przejechała ręką po jego brzuchu - Jak tylko magicznie zmienię o tobie zdanie. – syknęła, uśmiechając się słodko. Chwyciła chłopaka za podkoszulek i przyciągnęła go jeszcze bliżej siebie, tak, że niemal stykali się ciałami. Blondynka patrzyła Chazowi głęboko w oczy, próbując go onieśmielić. Jednak bezskutecznie. Nastolatek przybliżył twarz w jej stronę i przygryzł delikatnie jej dolną wargę. Dłonią przejechał po policzku, a następnie złożył na jej ustach namiętny pocałunek. Victoria oplątała wokół jego kolan swoją nogę, jeżdżąc nią w dół i górę. – Naucz się całować chłopczyku – zaśmiała się głośno i odepchnęła od siebie osiemnastolatka, kierując się w stronę klasy.

-I kto to mówi! – zawołał na co ona pokazała mu środkowy palec.

*

-Katie wracaj tutaj, w tej chwili! – pięcioletnia dziewczynka chowała się za jednym z krzaków w swoim ogrodzie, zatykając sobie usta dłonią, aby ojciec, który szukał jej z paskiem od spodni w ręce, nie mógł usłyszeć jej nierównego oddechu. – Wyłaź natychmiast, albo dostaniesz tak po dupie, że nie siądziesz na niej przez miesiąc! – krzyknął, szukając swojej córki. W jej oczach zbierały się łzy, które z całej siły chciała opanować. Jednak z każdą kolejną sekundą było coraz trudniej je powstrzymać. Nogi miała podkulone pod samą brodę, a dłonie zaciśnięte w pięści. Bała się  własnego ojca. Tak często podnosił na nią rękę, że już dawno przestała nazywać go swoim tatą. Człowiek, który nie szanuje innych i bije dziewczyny nie zasługuje na to miano. Katie często zadawała sobie pytanie, dlaczego akurat ona musi przez to przechodzić. Nie wiedziała czym zawiniła. Miała tylko pięć lat, a o prawdziwym życiu mogła powiedzieć znacznie więcej, niż nie jeden dorosły.

Siedziała w krzakach dobre 10 minut, czekając, aż mężczyzna znudzi się szukaniem i grożeniem jej i wejdzie z powrotem do domu, aby dokończyć swoje piwo przy kolejnym nudnym meczu hokeja. Pociągnęła nosem, a nie słysząc wołania, wyszła z ukrycia. Poprawiła swoją czerwoną sukieneczkę i skradając się, wyszła poza teren domu. Poszła do parku, gdzie często uciekała. Czuła się tam o wiele lepiej. Mogła usiąść na jednej z ławek i popłakać w samotności. Tak też zrobiła i tym razem. Schowała twarzyczkę w malutkie dłonie i zaczęła cichutko łkać. Poczuła na sobie czyjeś ręce. Obejmowały ją delikatnie, a zarazem na tyle mocno, aby mogła poczuć, że nie jest sama. Podniosła swoje zapłakane oczy i zobaczyła brązowowłosą dziewczynę, która przyglądała jej się ze współczuciem w oczach. Wiedziała dokładnie w jakiej sytuacji jest pięciolatka. Nawet raz była świadkiem uderzenia małej przez jej ojca. Chciała jej pomóc, ale ta tylko prosiła, aby nikomu nie mówiła o tym, co się dzieje. Pomimo obrzydzenia do mężczyzny, kochała go. Bez względu na wszystko zawsze będzie darzyła go tym uczuciem, nawet jeśli na to nie zasługuje.

-Katie, nie płacz już, proszę – jęknęła nastolatka, głaszcząc dziewczynkę po włosach.

-Po prostu mnie przytul Sam – wyszeptała i wtuliła się w siedemnastolatkę jak najmocniej potrafiła. Tylko jej mogła zaufać w stu procentach. Mamy nie zdążyła poznać, gdyż zostawiła ją, a nie ma bliskiej rodziny. Wszyscy odwrócili się od niej i ojca, gdy oni zaczęli potrzebować pomocy finansowej. Jak widać wszystko na tym świecie kręci się wokół pieniędzy.

*

Otworzyła ciężkie, metalowe drzwi od garażu swojego przyjaciela. Weszła do środka i usiadła na jednej ze starych opon, zakładając nogę na nogę. Rozglądnęła się po pomieszczeniu. Nic się nie zmieniło. Na środku stała spora perkusja, obok dwie elektryczne gitary i kilka mikrofonów. Po półkach walały się stare książki, a w pudłach pochowane były ciuchy. Wszystko to pokryte grubą warstwą kurzu. Blondynka skrzywiła się lekko, przecierając brudne już dłonie. Chwilę później drzwi ponownie się otworzyły i stanął w nich uśmiechnięty od ucha do ucha Jason. Podszedł do nastolatki i objął ją lekko, na co dziewczyna szybko go odepchnęła od siebie.

-Wiesz, że tego nie lubię. – powiedziała, podnosząc się do pozycji stojącej. Założyła ręce na klatkę piersiową i spojrzała na ciemnowłosego. Miał smutny wyraz twarzy. Rzadko widziała, aby chłopak się smucił, a kiedy to robił najnormalniej w świecie ona miała to gdzieś. Nienawidziła pomagać ludziom i słuchać ich żalów. Uważała, że znacznie łatwiej by się żyło, gdyby inni potrafili sami rozwiązywać swoje problemy. A jeśli już muszą się komuś wygadać, to niech nie robią to jej. Blondynka sama zawsze radziła sobie ze wszystkim i nawet nie myśli, aby to zmieniać. – Więc po co chciałeś, żebym tu przyszła? – zapytała.

-Potrzebuje pomocy twojego ojca. – oznajmił, drapiąc się po głowie. Na te słowa dziewczyna wywróciła oczami. Była pewna, że jest to związane z „The news”, gdzie ona pracowała. Jednak Andrew Parker nie ma pojęcia o dodatkowej pracy swojej córki, gdyż nastolatka doskonale wie, że nie pochwalił by tego. Ba! Nawet by jej zabronił wykonywania zleceń. Był on bardzo ceniony jako szef i dziennikarz, gdyż nie posuwał się dalej, niż nasyłanie paparazzi na gwiazdy w miejsca publiczne. Niebieskooka nie potrafiła zrozumieć, skąd u niego tyle serca. Od zawsze uważała, że będąc w tym zawodzie, trzeba urodzić się bez chęci niesienia pomocy innym. Jednak zmieniła zdanie, poznając swojego tatę od drugiej strony. Mężczyzna nigdy nie przynosił kłopotów w pracy do domu, nie rozmawiał o swoim planach co do firmy, ani nie wypuszczał niezbadanych nowości o jakimkolwiek celebrycie. Był również bardzo surowy i ograniczał swoją córkę finansowo, gdyż jak to wielokrotnie podkreślał, chce, aby Victoria usamodzielniła się trochę i rozważniej korzystała z pieniędzy jakie dostaje co miesiąc w ramach kieszonkowego. Do sknery jednak mu stanowczo daleko. Po prostu nie wyrzuca kasy w błoto. Jest bardzo pomocny i kiedy jakikolwiek człowiek zwróci się do niego z jakąkolwiek prośbą, nie jest w stanie odmówić. – Potrzebuje pracy od zaraz. Muszę zarobić na samochód, a rodzice powiedzieli, że mogą jedynie dać mi połowę. Może twój ojciec załatwić mi u siebie jakąś pracę?

-Pewnie tak. Musisz go zapytać. – wzruszyła ramionami. – Tak właściwie czemu ty się do mnie z tym zwracasz? Tylko mi nie mów, że ja mam go poprosić za ciebie. Do tego się nie zniżę. Nie będę słodka, aby załatwić ci robotę. Wybij to sobie z głowy. – zawołała oburzona.

-Nie! Nawet o tym nie pomyślałem. – odpowiedział szybko – Zapytam się go, tylko chcę wiedzieć czy nie masz nic przeciwko temu, że mogę sporo czasu spędzać z twoim ojcem – powiedział ostrożnie, aby nastolatka po raz kolejny źle nie zrozumiała jego słów.

-Słuchaj. Mam gdzieś jak wiele czasu będziesz z nim spędzać. Ale jeśli piśniesz mu chociaż słówko na temat moich zleceń, to przysięgam, że cię zakopie żywcem z jedną małą buteleczką tlenu i kamerką w środku, abym mogła oglądać sobie twoje katusze. – zagroziła, podchodząc bliżej Jasona.

-Nie powiem. Masz moje słowo. – zapewnił ją osiemnastolatek, śmiejąc się cicho pod nosem. – A tak po za tym, czym teraz się zajmujesz? – zapytał, siadając na krzesełku przy perkusji.

-Muszę zbliżyć się do Biebera i wyciągnąć z niego wszystkie sekrety. – powiedziała przez zęby. Nastolatce bardzo nie podobała się ta praca, ponieważ aby wykonać zadanie musi zaprzeczyć wszystkim swoim zasadom. Większość z nich mówi o tym, że pod żadnym pozorem nie będzie zadawała się z „Bandą idiotów” (czyt. Christian, Chaz, Ryan).

-Coś nie skaczesz ze szczęścia – zarechotał Jason, obracając pałeczkami w rękach.

-Nie mam pojęcia jak to zrobię. Niby mam pewien pomysł, ale nie wiem jak go wcielić w życie.

-Słuchaj. Nie podoba mi się to zlecenie, zresztą jak każde poprzednie, ale nie wybije ci tego z głowy. Kiedy czegoś się podejmiesz musisz to doprowadzić do perfekcji bez względu na to jaką cenę przyjdzie ci zapłacić. W taki razie ja bym spróbował się zbliżyć do Christiana, Chaza i Ryana.

-Jakiś ty pomocny! – zironizowała, siadając na oponie z naburmuszoną miną. – Sama do tego doszłam geniuszu. Pytanie tylko jak mam to zrobić.

-Na pewno nie możesz być chamska. Z takim podejściem nic nie osiągniesz.

-Ty chyba nie wiesz o czym do mnie mówisz. Ja? Miła? I to jeszcze dla nich? Pogrzało cię?

-Chodź dzisiaj na imprezę do Somersa. Może akurat uda ci się do nich dostać. – zmarszczył lekko brwi.

-Będę tego żałować do końca życia. – stwierdziła, wychodząc z garażu i zostawiając przyjaciela samego.

Od autorki:

Jak obiecałam to dotrzymuje słowa. Tak więc oto drugi rozdział! Mam nadzieję, że wam się podoba. Widzę, że liczycie na to, że Justin się szybko pojawi. Pojawiać się będzie, ale dopiero w ósmym rozdziale przyjedzie do Stratford, więc niestety trochę poczekacie jeszcze. Ale obiecuje, że nie będziecie się nudzić, czytając to opowiadanie. 

Dziękuję za wszystkie komentarze. Namówcie innych, aby też zajrzeli na tego bloga. Z góry dziękuję. Następny rozdział w weekend. Miłej niedzieli!